မထိတထိကိုသိန်းဇော်

၁၆နှစ်အရွယ်တုန်းက ဖြစ်ခဲ့တာလေးပေါ့ ပဲခူးတိုင်း သနပ်ပင်မြိူ့ မှာ နွေစပါးရိတ်သိမ်းချိန်လေးပေါ့ တောသူတောင်သားတွေရဲ့ ဓလေ့အရ မိမိတို့နယ်ဘက် အလုပ်ပြီးချိန်ဆို သူများနယ်ဘက်သွားလုပ်ကြရပါတယ် ကျွန်မတို့ သနပ်ပင်မြို့မှာ စပါးသွားရိတ်သိမ်းကြတော့ မနက်ဆို ၅နာရီထ ထမင်းချိုင့်ထည့် သွားကြတာပေါ့ ၈နာရီခွဲတော့ မနက်စာနားချိန်လေး ထမင်းစားဖို့ ကျွန်မညီမနဲ့ အလုပ်ခနနားတယ် တဖက်က လယ်ကွက်ထဲမှာ ရိတ်နေသော ကိုသိန်းဇော်တို့ ညီအကိုနှစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်တာပေါ့ "ကိုကြီးသိန်းဇော်ရေ အစာပြေစားရအောင်လေ" "အေးအေး လာခဲ့မယ် ဒါလေး လက်စသတ်နေလို့" သိန်းဇော်ဆိုသူက ပိန်ပိန် အသားက ညိုညို အရပ်ရှည်ရှည် သူတို့မျိုးရိုးက ဖားခုရတယ်တဲ့ ကိုလဲ ကြားဖူးတာပေါ့ အဲ့လိုနဲ့ စားကြတာ ၁၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ပြီးသွားတယ် ခနနေတော့ ညီမက အိမ်သာတတ်ချင်တာနဲ့ တဲဘက်ပြန်သွားတယ် သူ့အကိုကလဲ တခြားလယ်ကွက်တွေဆီကလူတွေဆီက ဆေးလိပ်သွားတောင်းသောက်တယ် သူနဲ့ကျွန်မနှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့ စပါးရိတ်ထားတာက အဖျားပြတ်ဆိုတော့ လူထိုင်နေရင် မမြင်ရဘူးလေ တခြား ခပ်လှမ်းလှမ်းကကြည့်ရင် လူရှိမှန်းတောင်မသိရဘူး ကျွန်မလဲ ထမယ်အလုပ် သူက လက်ကိုလှမ်းကိုင်တယ် ကြက်သီးတွေ ထသွားတာပေါ့ အာ့နဲ့ "ဘာလဲ"လို့မေးလိုက်တယ် သူက ချစ်တယ်ကွာဆိုပြီး ပြောပြောဆိုဆို သူရင်ခွင်ထဲကိုဆွဲသွင်းတယ် သူ့ရဲ့ အဟွာကြီးက ထောင်မတ်လို့ပေါ့ ပုဆိုးဝတ်ထားတာကို ကန်ထွက်ပြီး ကျွန်မရင်ဘက်ကိုလာထောက်မိတယ် ကျွန်မထင်ထားတာက အပျိုလူပျို ရည်စားစကားပြောမယ်ထင်တာ သူကမဟုတ်ဘူး တက်ခွတယ်အပေါ်ကနေပြီး ကျွန်မထဘီကိုလှန်တယ် ပြီးတော့ လက်နဲ့နိုက်တယ် ကျွန်မလဲ အပျိုပေါက်စဆိုတော့ ခံနိုင်ရည်ကမရှိဘူး သူနိုှက်ဆို ကော့ကော့ပြိး ကျင်တတ်သွားတာ သူ့ရဲ့ ပုဆိုးကိုလဲ စလွယ်သိုင်းလိုက်တယ် သူ့ရဲ့ ပစ္စည်းက ခြောက်လက်မခန့်လောက်ပင် ရှည်မည်ဟုထင်ရသည် ကျွန်မရုန်းကန်ရင်း အားမရှိတော့ချေ သူ့ပစည်းကိုင်ပြီး ထည့်မည်အပြု သူ့အကိုက လှမ်းခေါ်တယ်လေ "သိန်းဇော်ရေ ရိတ်ကြရအောင်လေကွာ နေပူနေရင် မရိတ်နိုင်ဘူး နေပူမှတစ်ခါ ထပ်နားကြတာပေါ့ လာဟေ့" အဲ့မှာတင် သူလဲ ဟင်ခနဲ ဖြစ်ပြီး သူ့အကိုခေါ်တာကို ကြောက်လန့်ကာ လူမိမှာ လဲစိုးသဖြင့် သူပုဆိုးပြန်ဝတ်ကာ ထသွားပါတော့သည် ကျွန်မလဲ ရှက်ရှက်နှင့် သူ့ကို တစ်လလောက် မခေါ်မပြောပဲ နေခဲ့ရပါတော့သည်